Şimdi şu sokağımızda saklambaç oynayan çocuklara ne kadar uzağız. Kapısını telaşla kapayan komşumuza, gözlerini kaçıran yabancıya, ‘merhaba’nın çok, ‘iyi günler’ in az olduğu şu zamanlarda hani. Çoktan suyun öte yanına itmiş bizi hayat,çoktan ‘el’ olmuşuz birbirimize. Sonra ‘‘hayat işte !’’ demişiz. Çocuk kandırmaz bahanelerimizle yastığın soğuk yüzünü arayıp durmuşuz cehennem sıcağı gecelerde. Çünkü vicdanmış tartımız, cesaretimiz yokmuş sözlerimizi tartamamışız.

Oysa fazladan bir cümlemiz olmalıydı insanlara, fazladan bir gülüş, belki fazladan biraz az gözyaşımız, vicdan sızımız, vefa borcumuz. Kendimize bir borcumuz olmalı, insanlık gibi.

Düşmanlığa, kine ve nefrete bel bağlayan insanlığa borcumuz olmalı. Aynı kaptan su içen kuşların dostluğu olmalı, kanatlarını rüzgara emanet eden o kuşların özgür ruhu olmalı ve umut uçmayı öğretmek hevesiyle kamçısı olmalı yiğit olanın, tıpkı o kuşlar gibi.

Biliyorum, ırgatların ellerindeki diken kesiğişimdi umut, hani sarsan da iyileşmeyen, gitse de izi kalan.

Şimdi yeniden tarlalarda sürülmeli aşk, bir bağlamanın telini hapsedilmeden dile söz olmalı, bir sırta kambur olmadan kalbe yük olmalı, yarına telaş olmalı, umuda can veren olmalı.

Güncelere hapsettiğimiz duygularımız kapımızın eşiğinden döndüğünde kolundan tutup çevirmeli, çünkü terk ederse, kaybederiz.

Şimdi yeniden asma yapraklarından dökülmeli barış damlaları, türkülerle, şiirlerle, şairlerin sevdalarıyla, karnını doyuran bir bebeğin gözleriyle umuda can vermeli.

Daha çok sarılmalı, sevmeli, umutlu olmalı…